Szlak orlich Gniazd - RELACJA cz.5

Dzień ostatni. Wstaję jako pierwszy i robię ciepłe napoje: każdemu wedle woli kawa lub herbata. Jakie było moje zdziwienie kiedy odchyliłem płachtę wejściową namiotu i zobaczyłem jak leniwe promienie wschodzącego słońca padają na całe pole namiotowe. Na niebie nie było ani jednej chmurki, tylko czysty błękit. Śniadanie liche - dojadamy to co jeszcze nam zostało. Zwijamy namiot. Dziś już nie walczymy ze szlakiem Orlich Gniazd, dziś czujemy się przegrani, i kierujemy się do Zawiercia (najbliższego miasta z dworcem PKP). Nie ma co ryzykować, w jeden dzień i tak do Częstochowy nie dojedziemy, a jutro przecież wszyscy musimy iść do pracy. Winę za nasze niepowodzenie biorę na siebie Ja, na spółkę z pogodą. Zawaliłem rozwalając mój, i tak już średnio sprawny, rower. Z drugiej strony gdyby pogoda dopisywała nam na trasie, bylibyśmy w stanie pokonać dziennie więcej drogi, i być może do całej tej sytuacji na Morsku by nie było.

Przeprosiłem, obrażoną na mnie od wczoraj, Żanetę, okazałem skruchę i milion razy uderzyłem się w pierś. Mogliśmy dalej jechać naszą szaloną trojką w dobrych humorach.
Ruszyliśmy piekną asfaltową drogą, słoneczko świeciło i nagle trzasło, szarpnęło i zgasło... koniec zabawy na dziś (nie wiem czy chociaż kilometr przejechałem). Ponownie ta sama awaria. Nic z tym nie mogę zrobić. Widzę ponownie spojrzenia wiercące mi dziurę w brzuchu. Nie załamuje się. Przed nami 20 km, a ratunku żadnego - poprowadzę rower niczym kulawego przyjaciela. Dziewczynom mówię żeby na mnie nie czekały, niech jadą. Oczywiście postanowiły być solidarne i mnie eskortować, zatrzymując się co jakiś czas abym mógł do nich dojść. To był mój akt pokuty. Tego dnia TO JA miałem kryzys.

Po drodze miałem duuużo czasu aby podziwiać słynne skały Rzędkowickie i wspinaczy przygotowujących się do ich zdobywania, swoją drogą, sam chętnie wziął bym tam udział w kursie wspinaczkowym, więc kto wie, może to będzie jakiś mój cel na przyszłość.

Więcej co tu napisać... droga była monotonna i nic szczególnego się na niej nie wydarzyło. Bardzo szybko udało nam się pokonać tą trasę, dlatego mieliśmy sporo czasu żeby posiedzieć w samym Zawierciu i rozkoszować się promieniami słońca. Polecamy wszystkim ogromne hot-dogi z bufetu na dworcu. Są nieźle napakowane a kosztują tylko 6 zł!!!

Dalej to już droga naszymi kochanymi pociągami - bez przedziałów dla rowerów - do samego Chorzowa, stamtąd jeszcze trochę musiałem podeptać (ok. 10 km).
W sumie przeszedłem 30 km, i nie powiem żeby była to pestka!

Teraz już wszyscy wiemy co oznacza Szlak Orlich Gniazd, jest naprawdę piękny i warty zwiedzenia, nie ważne czy rowerem, czy pieszo. Każda forma aktywnosci niesie ze sobą pewien specyficzny wachlarz przygód i niespodzianek. Osobiście zraziłem się nieco do rowerów, sprzęt jest zawodny, nie ma to jak porządne treki ;) Mimo to liczymy, że jeszcze w tym roku uda nam się jeszcze wrócić na jurajski szlak i dokończyć go, od momentu w którym został brutalnie przerwany...

                                                                             KONIEC

 A oto krótka relacja fotograficzna :) [aktualizacja 19.11.2013r.)
 http://www.youtube.com/watch?v=Y3mbKYANtJ4

Szlak Orlich Gniazd - RECENZJA część 4

Świt już tradycyjnie zapukał kroplami deszczu w balkonowe drzwi. Jak ciężko było wstać i rozstać się z wygodnym łóżkiem?! Zwijamy nasz "burdel". Na śniadanie jajecznica i świeże bułeczki, które konsumowaliśmy przy akompaniamencie telewizji śniadaniowej. Jeszcze tylko prognoza pogody (lecą wyzwiska pod adresem prezentera - jakby ten cały potop był jego sprawką) i pożegnawszy poczciwego gospodarza ruszamy w świat. Trochę nudnawa robi się ta nasza jurajska epopeja: ciągle tylko pada i pada, my mokniemy, a przed nami szarość asfaltu. Jednak ten dzień, jak się później okazało, miał wcale do nudnych nie należeć...

Plany na ten dzień? Jak zwykle ambitne: zamek w Morsku, Mirów, Bobolice. Łapiemy drogowskazy na Morsko. Droga nie należy do ciężkich. Pogoda ciągle ponura, ale ulewy nie ma. Monotonnie, ale radośnie i wesoło, mijamy kolejne kilometry (które łapał by również licznik rowerowy Żanety, gdyby nie zepsuł się już pierwszego dnia). Jedziemy głównie z górki, cały czas asfaltówką, później fragment przez las. Są drogowskazy, jesteśmy już prawie u celu... PRAWIE!

Chociaż znajdowaliśmy się w Morsku, to drogę na sam zamek pomyliliśmy. Dlaczego? Bo wszystkie znaki wskazywały dojazd do "Ośrodka wypoczynkowo-rekreacyjnego Morsko", a nie do ruin zamku. Dopiero od pewnej rodziny turystów dowiedzieliśmy się, że ów Ośrodek wykupił tereny zamku i są one teraz jego częścią. Zawracamy. Za pomyłkę, i piękny odcinek zjazdowy, musieliśmy słono zapłacić. Prowadzimy rowery pod górkę. Wiemy dokąd, doskonale wiemy, w którym miejscu popełniliśmy błąd. Kiedy robi się takie "dwa kroki w tył" (szczególnie pod górkę") to zawsze działa deprymująco.

Przez leśny odcinek wjeżdżamy na tereny zamku, a raczej ośrodka, bo zamek ledwo widać. Za to ośrodek jest spory, dobrze zagospodarowany i nie sposób go ominąć. Pierwsze co, to ruszamy do tamtejszego bufetu. Pora obiadowa, więc musem jest aby "wrzucić coś na ruszt" i zregenerować fizyczne i psychiczne siły. Na ogień poszły (chyba najtańsze w karcie) naleśniki z nutellą ;) Taki bardziej deser... ale kto wtedy bardziej niż my potrzebował sporej liczby kalorii???

Skoro talerze były już puste, wylizane do ostatniej kropli czekolady, idziemy na zamkowe mury. Znowu: pstryk fotka, pstryk, pstryk... to na schodach, to z zamkiem w tle. Lichy ten zameczek, ale w kolekcji muszą być wszystkie zaliczone. Przespacerowaliśmy się do rowerów, zabraliśmy kubki i herbatę, i w celu jej przyrządzenia, usytuowaliśmy się w wolno stojącej altance na terenie campingu. Znowu jemy chipsy, batony (jeszcze tylko McDonalda brakuje xD). Niezdrowo, bardzo NIEZDROWO!

 Popas był obfity i bardzo rozleniwiający. Nie ma co, trzeba ruszać! Do Mirowa nikt nas "na barana" nie zaniesie. Wróciliśmy na oznakowany szlak... hmm ale ten szlak był taki dłuuuugi i wiódł od zamku serpentyną w dół, i na pewno zejście nim zajęło by nam duuuużo czasu... dlatego rzuciłem głupi pomysł, aby sprowadzić rowery stromym (acz znacznie krótszym) stokiem, zimą intensywnie eksploatowanym przez jurajskich narciarzy. Wcale nie spodziewałem się, że ktoś zaakceptuje mój pomysł, a tu nagle taka bezdyskusyjna aprobata. No to idziemy. Strasznie ciężko prowadzi się rower kiedy grawitacja mocno ciągnie w dół, i trzeba mocno i stanowczo stawiać kroki, hamować łydkami, aby objuczony rower nie pociągnął nas w dół. Byliśmy już w połowie stoku, kiedy to coś "rogatego" usiadło mi na ramieniu i szeptało jadowicie: "Zjedź z górki! Czemu nie zjechać? Przecież to taka mała górka". Szatański jad w momencie na mnie zadziałał. "Chcesz zjechać? Masz niesprawny rower!" - Żaneta odezwała się jako głos rozsądku, ale było za późno. Już siedziałem na rowerze i jedynie zwolnienie hamulców dzieliło mnie od szaleńczej jazdy w dół. Puściłem. Ruszyłem w dół, od razu z prędkością która uniemożliwiała użycie pół-sprawnych hamulców. Wjechałem w kamienie... zaczęło mną trząść. Starając się ominąć agresywne wyboje wpakowałem się niemal centralnie na spory, wystający wapienny kamulec. Usłyszałem metaliczny trzask, potem strzelanie łańcucha, zablokowało mi pedały... zacisnąłem ręce mocno na hamulcach, ale efektu nie było. W końcu zablokowało się również tylne koło i z całym rowerem gruchnąłem na ziemię, orząc przy okazji jeszcze kawałek zbocza...
Też mi się zachciało downhillu ;-[

Nim dziewczyny doszły do mnie na dół, ja już rozłożyłem warsztat i rozkładałem przerzutkę i piastę na części pierwsze. Przyczyna awarii? Tylna przerzutka uderzyła o wystający kamień i wepchnęło ją między szprychy tylnego koła, pokrzywiło zębatki w przerzutce i wciągło łańcuch. Wiedziałem, że w takich polowch warunkach nie dam rady tego naprawić, miałem tylko klucze imbusowe i kilka płaskich, ale nie miałem żadnych elementów zapasowych, ani niczego czym mógłbym chociaż wyprostować pogięte zębatki. Cały mechanizm wyglądał tragicznie. Serwis rowerowy? Nawet o nim nie myślałem wiedząc w jakim "zadupiu" jesteśmy. Przed nami Podlesice, priorytetem jest tam dotrzeć i poszukać ewentualnej pomocy. Dziewczyny nie odzywały się do mnie. Widziałem że obie (a w szczególności Żaneta) są strasznie na mnie wkurzone. Pojechały przodem, a ja ruszyłem za nimi żwawym krokiem prowadząc rower. Nie pamiętam jak długa była ta droga, byłem pogrążony w myślach i w poczuciu winy. Wyszliśmy z lasu zbliżając się do jakiejś drogi. U wylotu lasu była baza szkoleniowa jurajskiego oddziału GOPR i obóz surwiwalowy, grupa młodzików sprzątała tam pogorzelisko. Zwróciłem się do nich o pomoc. Nikt z nich serwisantem nie był, ale pomoc mi zaoferowali. Ich główno-dowodzący, starszy jegomość (chyba gospodarz ośrodka), zaproponował mi masę narzędzi, w tym genialne kleszcze samozaciskające. Udało się trochę wyprostować zębatki i całą przerzutkę ustawić we właściwej pozycji. Podziękowałem serdecznie i odjechałem delikatnie naciskając na pedały, aby znowu nie zerwać mechanizmu.

Zapomniałem dodać, że w czasie kiedy ja naprawiałem rower, dziewczyny pojechały do najbliższej wioski szukać otwartego sklepu, żeby kupić coś na obiad. Poczekałem na nie koło drogi. Plany aby tego dnia zwiedzić jeszcze i Mirów i Bobolice zostały spalone, a tym samym spalone zostały plany, aby dokończyć cały Szlak Orlich Gniazd. Tak długo czekaliśmy na ten wyjazd i tak się do niego przygotowywaliśmy, a ja wszystko spieprzyłem, i to prawie na mecie.
Dziewczyny dojechały i ruszyliśmy razem w stronę Podlesic. Przez cały czas panowała zatruta atmosfera milczenia, i niewypowiedzianych zarzutów.
W Podlesicach znaleźliśmy nocleg na polu namiotowym w Ośrodku Jurajskim. Całkiem dobrze zagospodarowane pole namiotowe, z czyściutkimi łazienkami i bufetem. Rozbiliśmy namiot. Rowery zostawiliśmy pod drzewem. Zjedliśmy spaghetti. I tak w milczeniu nadszedł wieczór przynoszący wiele myśli, niedający rozgrzeszenia.

A oto "tubylcy" spotykający się na "majowym"(zdjęcie z super-ukrytej kamery :))

Szlak Orlich Gniazd - RELACJA częć 3

Poranek w Bydlinie. Wstajemy. Za oknami widzimy krajobraz po ulewnej nocy. Niezbyt to zachęcające. Rowery całą noc stały w przedsionku, inaczej były by totalnie mokre. Kiedy kolejno wyjeżdżałem z nimi na plac, aby dokonać ich przeglądu w świetle dziennym, zauważyłem, że na łańcuchach pojawiło się sporo rdzy (rowery należało wytrzeć do sucha po rajdzie poprzedniego dnia). Na szczęście była to rdza, którą wystarczyło zetrzeć palcem, właściwie były to "zaczątki rdzy". Hamulce były zabłocone. Wykręciłem je, wyczyściłem i ponaciągałem linki hamulców - niestety nastąpiła tylko niewielka poprawa. Klocki hamulcowe w dwóch rowerach nadawały się do wymiany. Nikt nie zabrał ze sobą zapasowych klocków (z części zapasowych to właściwie mieliśmy tylko dętki), a po drodze serwisu rowerowego raczej nie znajdziemy, a nawet jak by się już jakiś znalazł, to raczej wątpliwe, że byłby czynny w długi, majowy weekend. Musimy sobie jakoś radzić z wykorzystaniem tego co mamy.

Wyjechaliśmy późno - nikt nie przewidział, że tyle zejdzie na naprawę usterek. Kilometr, może dwa, dalej, już zatrzymywaliśmy się, aby przyjżeć się ruinom zamku-świątyni w Bydlinie (naprawdę mało zostało z tych ruin). Jakby kogoś interesowało, to zaraz na przeciwko wzgórza, na którym znajduje się zamek, znajduje się cmentarz legionistów z 1914 roku. Ruiny skąpe, więc ja tradycyjnie wspinam się na mury, robimy kilka fotek dla potomności, i jedziemy dalej. Jest dobrze, bo chociaż słońca nie ma, to przynajmniej nie pada (już spadły nasze wymagania co do tej "kozackiej" ekspedycji :))

Wkrótce wjeżdżamy w las. Korzenie, piach, grząska ziemia, rozległe kałuże... naprawdę ciężko jechało się w takim terenie, w dodatku hamulce szybko uległy ponownemu zabłoceniu. Znowu hamować trzeba było stopami. Parę razy zjazdy były tak strome i ekstremalne, że widząc jak dziewczyny zjeżdżają - najpierw z piskiem zachwytu, później z przerażenia - włos jeżył się na głowie. Jeden taki zjazd o mało nie zakończył się kraksom pędzącej ze wzgórza Żanety z Ewą, która już zatrzymała się na dole (serce tak mi waliło, że nie pamiętam nawet co się stało, że Żanecie udało się ominąć Ewę i jakoś zatrzymać kilka metrów dalej).

Ta chwila nerwów wymusiła na nas odpoczynek, musieliśmy ochłonąć. Potem znowu zająłem się hamulcami w rumaku Żanety, chociaż według mnie to była syzyfowa praca. Po łuku Isostara i w drogę... Mży, siąpi, znów ulewa. Jasna cholera! Mieliśmy wtedy naprawdę dość! W ciągu jednej, krótkiej chwili pojawiły się rzeki błota, i jechać na rowerze wręcz się nie dało. Mamy to gdzieś przeczekać? A co jak nie przestanie? Jedziemy do Smolenia, w razie czego tam odpoczniemy, zjemy i przeczekamy. Na nasze szczęście zamek Smoleń nie był daleko, wystarczyło wyjechać z tego przeklętego lasu i przejechać przez fragment wioski. Przed parkingiem stały dwie dość obszerne, ZADASZONE wiaty - idealne, żeby przeczekać jakiś czas. Rozłożyłem szybko kuchenkę i zrobiłem herbatę. Poszły też chipsy zarezerwowane na czarną godzinę - dlaczego mamy sobie odmawiać przyjemności?

Na zwiedzanie zamku wybrałem się tylko Ja i Żaneta. Ewa postanowiła stoczyć mentalną walkę z deszczem, i chyba próbowała znaleźć sens w tej wyprawie. Ruiny zamku w Smoleniu były obszerniejsze od tych w Bydlinie, zachował się tu spory fragment murów, studnia i prawie cała baszta. Moim zdaniem zamek jak najbardziej nadaje się do odrestaurowania.

 Wróciliśmy do Ewy. Jedziemy, nie ma na co czekać. Deszcz póki co dał za wygraną, ale kto wie na jak długo. Następny cel - ikona północnej części Jury krakowsko-częstochowskiej - Ogrodzieniec, a konkretniej ruiny zamku w Podzamczu. Mimo, że pogoda była paskudna, to ruch turystyczny przy zamku zdawał się kwitnąć. Wszystkie stragany rozstawione w najlepsze: tu sprzedają podpłomyki, tam plastikowe mieczyki, tam kamienie wyrwane z zamkowych murów (albo z czyjegoś skalniaczka :P), tam znowu kiełbaska z grilla, tam oscypki prosto z Podhala. Sporo było rowerzystów, w grupach większych, lepiej zorganizowanych, z lepszym sprzętem, no cóż, my w każdym razie na pewno wyglądaliśmy na zaprawionych w boju turystów, którym byle deszczyk nie przeszkodzi w przeżyciu przygody! ;)

Na zamku w Ogrodzieńcu byłem już parę razy, jest bardzo efektowny i rozwija się wokół niego turystyczna infrastruktura. Oprócz całego "średniowiecznego" jarmarku jest tam park miniatur, gdzie w szczegółowy sposób zostały przedstawione miniatury wszystkich zamków (orlich gniazd) znajdujących się w Jurze, jest park linowy, tor dla quadów, a kilometr dalej znajduje się (widoczny z najwyższej wieży zamku w Ogrodzieńcu) Gród na Górze Birów (skansen). Sam zamek w Ogrodzieńcu wzbogacają wystawy militariów, muzeum narzędzi tortur,czy też scena ustawiona na zamkowej zieleni, gdzie odbywają się pokazy średniowiecznego tańca i szermierki. Ci co pożądają średniowiecznego klimatu, a ich zasobność portfela nie jest ograniczona, mogą napełnić brzuchy w średniowiecznej restauracji mieszczącej się w piwnicach zamku. My pochodziliśmy tylko po zamkowych murach, urządzając kaleczne sesje zdjęciowe, a później rozkoszowaliśmy się własnoręcznie przyżądzoną "bułą" oglądając rycerskie pokazy.

1. RYCERSKIE POKAZY

2. PRZED BRAMĄ (na zamku kręcono "Zemstę" z Romanem Polańskim)

3. NA DZIEDZIŃCU

4. PARK MINIATUR (zdjęcie zrobione z najwyższej baszty na największym ZOOMie)

Ogrodzieniec to była nasza ostatnia stacja tego dnia, ale właśnie w trakcie rycerskich pokazów znowu zaczęło padać. Było już przed 18, a trzeba było znaleźć nocleg, obojętnie jaki, pomimo przemoczenia byliśmy gotowi nawet na namiot. Zapukaliśmy do kilku drzwi, ale na jedną noc mało kto przyjmuje (w dodatku że po nas sporo trzeba było by sprzątać, a na pewno wycierać podłogę). W końcu JEST! Jeden poczciwy gospodarz zgodził się nas wziąć pod dach, w dodatku całkiem godziwy i jak się okazało, najlepszy nocleg na naszej trasie. Prysznic, kuchnia, grzejniczek, a w dodatku TV!!! Pełen wypas ;) Do późna oglądałem kabarety leniwie sącząc piwko. Starałem się przeciągnąć tą noc, bo wiedziałem, że rano trzeba ruszyć w bój bez względu na to, jaka będzie pogoda...

5. EWELINA KIPKA VS ZJEBANA POGODA

Szlak Orlich Gniazd - RELACJA część 2

Pobudka około 8 rano. Poranek do najcieplejszych nie należy, w dodatku słychać jak wiatr złowróżbnie ślizga się po tropiku. Rozchyliłem niepewnie płachtę wejściową i zobaczyłem, że dzień będzie wietrzny i bury, i nie uda nam się aktywnie opalić... ale choćby nawet grad z nieba leciał, to wstać trzeba.

Pozakładaliśmy na siebie wszystkie warstwy termoizolacyjne i zwinęliśmy nasz "wigwam". Później nieśpieszne śniadanie. Wszyscy byliśmy jacyś tacy bez życia. Ledwo woda zagotowała się na turystycznej kuchence, z burych obłoków zeszła ulewa ;( No to pięknie. Dziewczyny mówią: "poczekajmy aż przestanie" - no to czekamy, a czas ucieka... Wiem, że swoje musimy dzisiaj przejechać i długo czekać nie możemy,

Póki co siedzimy i patrzymy jak cały jurajski świat tonie w deszczu. Takie siedzenie pod altaną kiedy zimno, pada i wieje trochę nas wyziębiło, wiec jeszcze na moment chcieliśmy schronić się w miejscowym bufecie i wypić go gorącej kawie na rozgrzanie. Już żadne z Nas nie miało nadziei, że w ogóle przestanie dzisiaj padać, więc kiedy tylko ulewa zelżała, załadowaliśmy dobytek na rowery i jazda!

Nie ujechaliśmy chyba nawet kilometra kiedy wszyscy solidarnie byliśmy przemoczeni do ostatniej suchej nitki. Największy problem pojawił się z sakwami dziewczyn - nie były nieprzemakalne, więc automatycznie cała ich zawartość zaczęła przesiąkać. Jedynym ratunkiem okazały się zwykłe worki foliowe, ale trochę za późno na to wpadliśmy...

Z racji, że byliśmy w plecy z czasem i drogą, a humory były raczej średnie, pod Zamkiem na Pieskowej Skale zrobiliśmy tylko pamiątkowe foto (nie mieliśmy ochoty brać się za zwiedzanie gonieni presją czasu).
Dalej jedziemy asfaltową drogą w stronę Olkusza, tam małe zakupy, chwila przerwy i wjeżdżamy na właściwy czerwony szlak rowerowy (do tej pory jechaliśmy za szlakiem pieszym, ponieważ rowerowy omija Ojcowski Park Narodowy). Przed nami kolejne orle gniazdo - Rabsztyn.

Cały czas pada, wody mamy już po dziurki w nosie. Wprowadzenie objuczonych rowerów na wzgórze na którym znajdują się ruiny, okazało się nie lada sztuką. Same ruiny, prawdopodobnie z powodu złej pogody, były tego dnia zamknięte. Jak na złość! Mieliśmy kolejny zamek ominąć tak po prostu bez zwiedzania? Odezwała się we mnie ułańska fantazja ;) Pomimo ogromnego (trudnego do pominięcia) zakazu jurajskiej grupy GOPR, zacząłem wspinać się po wapiennych skałach na mury, okazało się, że ze skał można fragment przejść na najwyższą basztę zamku, ale dziewczyny nie chciały podjąć ryzyka. Znalazłem inne rozwiązanie, choć w realizacji wyglądało dość komicznie ;) Wspiąłem się na najniższy fragment muru (ok. 2m) i zacząłem wciągać dziewczyny do góry. Tak, tak... włamaliśmy się! Co sobie o Nas Ślązakach teraz pomyślą? Nie trzeba było długo czekać, aż inni turyści pójdą w nasze ślady, i za chwilę po zamkowych ruinach spacerowała spora grupa turystów.

Kilka pamiątkowych fotek (dowodów zbrodni) zdobycie wierzchołka zamku i spadamy ;)
Deszcz jeszcze przybrał na sile, a przeprawa przez las, sprawiła, że hamulce zabłociły się i przestały spełniać swoją funkcję.
Dojechaliśmy do kościoła w Jaroszowcu (pw. NMP Wspomożenia wiernych). Staliśmy przed wejściem głównym i zastanawialiśmy się na co jeszcze dzisiaj mamy siły. Kilka spojrzeń na mapę, posilenie się "suchą kromą" (z powodu braku masła zrobiliśmy na drogę Baaardzo suchy prowiant, który rósł w ustach i stawał w gardle :)). W końcu decyzja zapadła i była ona stanowcza - musimy dojechać tylko do Bydlina i tam poszukać noclegu, najlepiej takiego, gdzie będzie można w jakiś sposób szybko wysuszyć cały przemoknięty bagaż.

Wjechaliśmy na drogę główną, już chyba do końca tej trasy nikt się do nikogo nie odzywał i jechaliśmy w dość sporych odstępach. Dalsza droga była bez przygód, nuda, cały czas tylko pada i pada, koła roweru bryzgają na mnie błotem - wszystko już mi jedno, Bydlin już niedaleko...

Dojechaliśmy. Z daleka widziałem tabliczkę z nazwą wsi. Teraz jakaś agroturystyka, namiot dzisiaj odpada bo leżąc w mokrych ubraniach, w mokrych śpiworach załatwimy się na amen. Ku naszemu zdziwieniu nigdzie przy głównej drodze nie ma jakiejkolwiek agroturystyki, nikt nie oferuje noclegów! Czyży turyści omijali to miejsce?

Jednak udało nam się znaleźć nocleg w nienajgorszych warunkach. Bydlin zaoferował nam gościnę w pawilonie sportowym LKS Legion. Pokoje pachniały PRL-m, ale co tam skoro jest łazienka, ciepła woda, i również PRL-owski grzejniczek, który dzielnie pracował przez całą noc.
Niemal od razu po całym pokoju porozkładaliśmy przemoczone rzeczy, na grzejniku urosła istna piramida ubrań, nad którą cały czas trzymaliśmy kontrolę. Nastawialiśmy budziki na "warty", co dwie godziny jedno z nas wstawało, aby zdjąć wysuszone rzeczy i założyć mokre. Ja miałem ten plus, że mokre miałem tylko ubrania w których jechałem. Jako, że zamiast sakw, miałem 45 l plecak z porządnym deuterowskim raincoverem, zawartość mojego plecaka była sucha, toteż kiedy dziewczyny suszyły swoje ciuchy, do ubrania porozdawałem im swoje.

Dzień był męczący, szybko położyliśmy się spać, ale przez całą noc słyszeliśmy tylko uderzenia kropel deszczu o szyby i blaszany parapet. Ten niepokój i obawa, że jutro wcale nie będzie lepiej...

Szlak Orlich Gniazd - RELACJA cz.1

 

Już dwa tygodnie jak zakończyła się ta nasza fortunna/niefortunna rowerowa wycieczka po Jurze Krakowsko-Częstochowskiej. Z pewnością wyprawa wiele nas nauczyła i dała sporo do myślenia. Każdy z Naszej Wspaniałej Trójki miał swój kryzys na trasie. Jedni wcześniej, drudzy pózniej. Teraz mogę przyznać szczerze, że nie wierzyłem, że uda nam się pokonać tą wymagającą ale jakże piękną (przy pogodzie) trasę... I po części miałem rację...

DZIEŃ 1

Jest godzina 03:00 w nocy, dzwoni budzik, piję szybką kawę, ładuję 40 litrowy plecak na ramiona i schodzę do piwnicy. Rower strasznie "zgrzypi". Co prawda przeszedł gruntowny remont na początku marca, ale serwisant i tak nie obiecywał cudów, z tego co mówił to suport mógł się posypać w każdej chwili. Wiedziałem więc na co się pisze, i że prawdopodobnie poniosę konsekwencje mojej decyzji. Jadę na starym, stalowym auchanowskim góralu licząc się z tym, że to będzie jego ostatnia droga.

Po 20 minutach pedałowania dotarłem na Wirek Padarewskiego (Ruda Śląska). To miejsce naszego spotkania, tutaj mamy rozpocząc tą mordęgę. Chociaż strasznie wieje, jest ciemno, a całe miasto jeszcze słodko śpi, nikt nie zrezygnował i wszyscy stawili się na określoną godzinę, choć nastroje do szczególnie bojowych nie należały.

No to na drapiące gardło jeszcze eukaliptusowy cukierek, pamiątkowe foto i możemy ruszać w kierunku Chorzowa, skąd pociąg zabierze nas do Katowic.
Po 10 minutach pierwsza górka "koło Kauflandu" :)) "Rezygnujemy!", "Ja nie dam rady", "To Wy jedźcie ja tu poczekam" - stęki, jęki i chociaż mówione przez żart, to każde z nas naprawdę zaczęło się zastanawiać czy damy radę.

Wjechaliśmy do uśpionego Chorzowa i zaczęło robić się jasno. Pociagi oczywiscie kursują jak w dni wolne, więc trochę posiedzimy na obskórnym dworcu. Po kilku bułkach (pierwszym posiłku tego dnia) pociag podjechał - wtoczył się leniwie ciągnąc kilkanaście wagonów z przedziałami pełnymi ciszy i spokoju.
Oczywiście było by zbyt pięknie... pomimo tego, że uprzejma pani w dworcowej kasie poinformowała nas, że pociąg umożliwia przewóz rowerów i odjeżdża z peronu 1-go, to w rzeczywistości pociąg ani nie posiadał żadnego większego przedziału na przewóz jednośladów, więc stłoczyliśmy 3 rowery w wąskim przedsionku między przedziałami, ani nie odjeżdżał z peronu 1-go tylko z 2-go, co wiązało się z tym, że jako "murzyn" tej wyprawy musiałem w ułamku sekundy wszystkie trzy rowery przenieść po schodach na dół, a potem do góry na właściwy peron. Forma była... Siła też ;)

Na szczęście do Katowic było 5 minut więc długo nie musieliśmy siedzieć stłoczeni jak sardynki. Teraz z Katowic do Krakowa, żeby tam wskoczyć już na właściwy szlak, ale znowu przychodzi nam czekać...
...ale tym razem czeka się przyjemniej - stołujemy się w dworcowym McDonaldzie usprawiedliwiając się, że przez najbliższe dni i tak spalimy całą masę kalorii.

Pociąg relacji Katowice - Kraków pełen był rowerowych pasjonatów. Wszyscy ruszali w Jurę na majowy weekend. W ostatnim przedziale (przeznaczonym na przewóz rowerów) można było urządzic istny przegląd firm rowerowych i najnowszego osprzętu: Scott, Merida, Kross no i nasze trzy "heble" ;) Już na początku - nim koduktor zagwizdał na odjazd - musieliśmy zbiorowo dokonać pewnych logistycznych usprawnień, bo jedni wysiadają wcześniej i mogą nie zdążyć odgrzebać swojego roweru spod całej sterty powywracanych na siebie. Koniec końców rowery zostały ustawione według kolejności wysiadania pasażerów - nasze na samym końcu, wysiadamy dopiero na stacji Kraków Łobzów.

Jesteśmy w Krakowie. Pogoda w dalszym ciagu ponura, ale Nam po podróży pociągiem zrobiło się jakoś weselej. Opuściły Nas obawy, w końcu co będzie to będzie, damy radę!
Nie wiem dlaczego liczyliśmy, że już na dworcu napotkamy na jakieś ślady szlaku, w ruch poszła mapa i... już na wstępie trochę się pogubiliśmy - Park Krowoderski był, przejazd kolejowy był, ulica i osiedle Łokietka były... ale skąd mogliśmy wiedzieć, że ta ulica ciągnie się w nieskończoność i pojechaliśmy w przeciwną strone? Uświadomił nas pewien elegancki jegomość, który chciał nas od razu poprowadzić przez drogę szybkiego ruchu prosto do Olkusza ;) Grunt, że uświadomiliśmy sobie błąd i zawróciliśmy. Doszliśmy również do wniosku, że na turystycznych mapach przydały by się też nazwy ulic, bo znacznie ułatwiło by to poruszanie się po mieście. Nim jednak bezczelnie wjechalismy na czerwony szlak coś trzasnęło! Przeraźliwy odgłos rozpruwanego materiału! Pierwsza para spodni jednej z uczestniczek zakończyła swoją przygodę ;) Tak, na rowery to jednak najlepsza jest lycra. Spodnie czeka wizyta u krawca, a my jedziemy dalej, w doskonałych chumorach bo oczywiście ową osobę musieliśmy godnie wyszydzić i trochę śmiechu z tego było ;)

   

Długi kawałek jechaliśmy asfaltówką trzymając się zasady (która w trakcie tej wyprawy okazała się byc złotą), że nie ma co na upartego szukać czerwonych znaczków szlaku, tylko kierować się od razu na miasto czy atrakcję, bo przeważnie tam znajdują się skrzyżowania szlaków, i bogato uposażone w informacje tabliczki. Zaraz jak podjęliśmy decyzję pojawiła się pierwsza tabliczka, tylko że ze szlakiem żółtym prowadzącym do Fortu "Pękowice". Nasz czerwony szlak również biegnie przez ten fort, więc śmiało wjeżdżamy na szlak żółty, który doprowadzi nas do celu. Nim jednak nas doprowadził, to WPROWADZIŁ nas w najprawdziwsze pole. Jechać rowerem ledwo się dało. Jakieś chaszcze, rzeczne koryta... to na pewno nie był szlak rowerowy. Tym sposobem doprowadziliśmy "maszyny" do kolejnej asfaltówki, gdzie już za zakrętem zobaczyliśmy pierwszy na naszej trasie czerwony znak Szlaku Orlich Gniazd. "Panie i Panowie jesteśmy we właściwym miejscu!" Teraz wydawało nam się, że już tylko wystarczy podążać na czerwonymi kreseczkami i w ten sposób dojedziemy do celu - jakie to było naiwne myślenie...

Pokonaliśmy parę górek i kilka zjazdów, potem zdaliśmy sobie sprawę, że od paru ładnych godzin nie robiliśmy żadnej przerwy. Pomimo majowego weekendu znaleźliśmy pewien uroczy otwarty sklepik, z krzesełkami przed wejściem i widokiem na stary, drewniany kościół. Kupiliśmy lody - które uległy natychmiastowej konsumpcji - no i zapas piwka dla "murzyna" na wypadek gdyby po drodze, czy w miejscu docelowym, nie było tego szlachetnego napitku.

Teraz przed nami Ojcowski Park Narodowy. Zaczął się las - gęsty i pachnący świeżością. Mijało nas coraz więcej rowerzystów - przecież nie tylko my chcemy zaliczyć najatrakcyjniejszy polski szlak. Później to my zaczęliśmy mijać coraz więcej, coraz atrakcyjniejszych, coraz bardziej majestatycznych wapiennych skał. Właśnie te wapienne skały to ostoja Jury i jej znak rozpoznawczy. Przed Ojcowem na szlaku roiło się od turystów, zważajac na brak dobrej pogody, trochę nas to dziwiło, ale jak się później okazało, przy zamku w Ojcowie turystów było jeszcze więcej. Jak widać Nas Polaków nic od turystyki nie powstrzyma! ;)

Jako, że każdy z naszej trójki był już w owianej legendą Grocie Łokietka, zdecydowaliśmy, że zwiedzimy nieco dalej położoną Jakinię Ciemną. Trochę speleologi uatrakcyjni naszą wycieczkę, a nogom choć na chwilę pozwoli odpocząć. Wejście do Jaskini Ciemnej znajduje się na wzgórzu, na które szybko należało się wspinać, bo lada moment miała wyruszyć nasza grupa z przewodnikiem, a następna dopiero za godzinę - szkoda czasu. Spięliśmy pośladki i udało się zdążyć przej otwarciem bramy prowadzącej do wnętrza jaskini. Sama Jaskinia nie była ani wielka ani majestatyczna jak choćby Jaskinia Lodowa na Słowacji, ale za to zwisające "makarony", "wiry sufitowe" i najmniejsze nietoperze w Europie robiły wrażenie ;)
(ciekawskim polecam http://www.ciemna.ojcow.pl/)

Zwiedzanie się skończyło, i trzeba było ruszać dalej. Nie zostało nam juz wiele do przejechania na ten dzień, ale jeszcze kawałek trzeba było przejechać nim znowu zrobi się ciemno. Następny przystanek - Zamek w Ojcowie. Pierwsze Orle Gniazdo na trasie. Na terenie ruin zorganizowano jedną czy dwie wystawy z makietammi zamku i jego historią, ale po za tym, można było jedynie usiąść na ławeczce i patrząc na sypiące się mury niegdyś świetnego zamku, pokontemplować nad sensem życia, jego kruchością i przemijającym czasem - "Co zobaczymy i przeżyjemy to Nasze!". Zgodnie z legendą zamek został wzniesiony przez Kazimierza Wielkiego, który na pamiątkę walki o tron krakowski swojego ojca Władysława Łokietka, który znajdywał schronienie w okolicznych jaskiniach, nazwał go pierwotnie Ociec u Skały. Nazwa z czasem przekształciła się w Ojców (http://pl.wikipedia.org/wiki/Zamek_w_Ojcowie).

 

Skoro odpoczęliśmy podczas przechadzki po zamku, możemy ruszać na ostatni etap, którym jest pokonanie drogi do odnowionego Zamku na Pieskowej Skale i słynnej Maczugi Herkulesa. Po drodze jeszcze osobliwa Kapliczka "Na Wodzie" św. Józefa Robotnika wzniesiona nad dwoma brzegami potoku Prądnik - jeśli wierzyć legendzie to podobno kapliczka została tak wybudowana, aby ominąć cesarski zakaz budowania na ziemi ojcowskiej.

Stąd już kawałek. Kilka zakrętów i już widać czubek wieży Zamku na Pieskowej Skale. Później wyjeżdżamy na prosty odcinek drogi i już widzimy zamek w całej okazałości wraz z maczugą Herkulesa, która sterczy niczym strażnik budząc pewne dwuznaczne sojarzenia ;P
Wspólnie zadecydowaliśmy, że jedyne co nas teraz interesuje to odpoczynek, coś ciepłego na ząb i w końcu sen. Niech tyłek też odpocznie od siodełka, a barki od plecaka. Zamek będziemy zwiedzać jutro rano... przecież nie ucieknie...

Noclegu nie mieliśmy zarezerwowanego, za to cały czas wiozłem ze sobą trzyosobowy namiot Fjorda Nansena z obszernym przedsionkiem (niby na rowery, ale jeżeli byśmy je tam wstawili to wychodząc w nocy z sypialni ktoś mógłby się zabić). Należało jedynie znaleźć odpowiednie miejsce do biwakowania. Nie szukaliśmy długo - jeden z plakatów pod wzgórzem zamkowym informował o znajdującej się w pobliżu Agroturystyce (Agroturystyka Glanowscy Ojców) z całkiem konkretnie zagospodarowanym polem namiotowym (łazienka, prysznic płatny, i bufet z frytkami =D). Już nam się mordy uśmiechały na myśl, że już niedługo zasłużony odpoczynek, ale szlak postanowił jeszcze sprawdzić czy aby napewno się nadajemy aby zasłużyć na miano zdobywców. Przed nami urosła długie i strome wzniesienie, które zdawało się nie mieć końca. Ostre i agresywne pedałowanie dało się trzymać zaledwie przez chwilę, bo potem nogi puchły. Solidarnie wszyscy zeszliśmy z rowerów objuczonych sakwami i innym bagażem, i zaczęliśmy prowadzić nasze rowery niczym wielbłądy przez pustynię, zachowując między sobą odstępy na kilkadziesiąt metrów. To był chyba najtrudniejszy moment w całym tym dniu, i gdyby nie był ostatni, to mógłby w nas podłamać ducha. Z tego jak później rozmawialiśmy wyszło, że właśnie to strome podejście było tym kryzysowym momentem dla Eweliny, chociaż nie dała tego po sobie poznać. Teraz to już tylko kolacja, rozbić namiot i kłaść się spać. Kiedy wszyscy już ułożyli się w śpiworach, namiot długo jeszcze huczał od śmiechów i dyskusji. W sumie tego dnia zrobiliśmy około 40 km. Cel na dzień następny? Byle by tylko dojechać do Bydlina...